Big Band

Powinien być używany do opisywania nagrań dużej orkiestry, która zawiera sekcje dęte z wieloma trąbkami i puzonami oraz dużą sekcją stroików. Funkcja polega na tym, że całe sekcje (dęte, stroiki) często grają niektóre części melodii unisono, pozostawiając miejsce dla solistów w niektórych momentach. Ten styl orkiestry zaczął być rozwijany we wczesnych latach dwudziestych XX wieku przez wybitnych liderów zespołów tanecznych, takich jak Paul Whiteman i Fletcher Henderson, ale większość zespołów tanecznych w latach dwudziestych była mniejszymi grupami i nie grała w stylu "big bandu". Dopiero w latach 1929/30 większość zespołów tanecznych przyjęła tę konfigurację (przykłady obejmują Casa Loma Orchestra, Mills Blue Rhthm Band, Duke Ellington's Orchestra), a big bandy stały się normą w połowie lat 30-tych.