The Rolling Stones: Black And Blue Wersja na winylu LP w zremasterowane wydanie. Ta konkretna edycja została wydana w wydawnictwie Rolling Stones Records dnia 26. czerwca 2020.

W 1976 roku album "Black And Blue" znalazł się na 1. miejscu amerykańskiej listy przebojów. Gdy Rolling Stones mieli już innych zastępczych gitarzystów dla Micka Taylora pod Lupe, a także Wayne'a Perkinsa i Harvey'a Mandela, którzy znaleźli się na albumie "Black And Blue", zwrócili się jeszcze bardziej ku Ronnie'emu Woodsowi, który następnie obok Charliego Wattsa znalazł się na okładce albumu. Album został wydany w Niemczech, Holandii, Szwajcarii i USA. "Black And Blue" zawiera wspaniałe ballady takie jak "Fool To Cry" i "Memory Motel" oraz kilka riffów takich jak "Hand Of Fate" czy "Crazy Mama". Der Funkbrecher "Hot Stuff" wurde prompt zu einem Clubhit. Informacje o produkcie Trzynasty album studyjny The Rolling Stones został wydany w 1976 roku po nagraniu głównie w studiach Musicland w Niemczech i Rotterdamie w Holandii. Nie jest uważany za klasyk Stonesów; nie oznacza to jednak, że nie warto go posłuchać. 1976 to bardzo dawno temu, a świat był wtedy zupełnie innym miejscem. Działy się różne rzeczy. Na przykład, piosenka Black And Blue została pierwotnie zaprezentowana w Ameryce z ogromnym billboardem na Sunset Boulevard przedstawiającym modelkę Anitę Russell posiniaczoną i związaną przez Micka Jaggera, któremu towarzyszyła linia "I'm Black And Blue by the Rolling Stones - and I love it!". Mick uważał, że był to "ważny kawałek sztuki komercyjnej, po prostu obraz", a Keith twierdził, że był "zabawny"; jednak różne grupy feministyczne nie były tego takie pewne i protestowały, dopóki plakat nie został usunięty. W 1976 roku można było również całkiem legalnie zaprosić Billy'ego Prestona do studia, by zagrał "Cherry Oh Baby" Erica Donaldsona, a następnie zaśpiewał całość z jamajskim akcentem. Nikt nie pomyślałby o tym źle, może z wyjątkiem nadzwyczajnego krytyka rockowego Lestera Bangsa, który ogłosił Black And Blue "rozczarowaniem o ohydnych proporcjach" i "pierwszym bezsensownym albumem Rolling Stonesów". Ale wydawało się to nieco chybione, ponieważ Black And Blue, być może bardziej niż jakikolwiek inny album Rolling Stones do tej pory, dotyczył przede wszystkim medium, a nie przesłania. To dobry przykład starego problemu "tańca o architekturze" - muzyka nie mówi nic, co można by ująć w słowa. Ta płyta to triumf uczucia nad znaczeniem. Nastaw więc uszy, ale wyłącz na chwilę mózg, nie będzie ci potrzebny. Weźmy na przykład zamykający płytę Black And Blue, Crazy Mama. Nie ma sensu szukać w nim ukrytego znaczenia - w rzeczywistości pomysł jest przyjemnie zabawny. Posłuchaj, a dowiesz się dlaczego. Jak może być coś więcej w tym prostym rockerze niż rytm Charliego i Billa, ściana pełnokrwistych wokali oraz gitarowe figury Woodsa i Richardsa zdzierające farbę? Piosenki mogą opowiadać historie, ale nie to sprawia, że działają. Przykład: Hand Of Fate rozkoszuje się wersami "Yeah and I watched him die, yeah, watch out boy, I watched him die, woah!" przed powrotem do zaskakującej solówki gitarowej, która jest o wiele bardziej wymowna niż tekst Pick 'n' Mix Outlaw. Następnie jest Hey Negrita, jam session na żywo, które przenosi cię do monachijskiego Musicland Studios i kładzie cię na plecach na długiej skórzanej sofie. I znowu jest Preston, puszczający serię perłowych kształtów fortepianu. "Potrzebuję pieniędzy", śpiewa Jagger, po czym pogardliwie oferuje "mój słodki tyłek...". Charles Shaar Murray, w recenzji albumu z 1976 roku (pokazując jednocześnie, że prasa muzyczna sprzed trzydziestu kilku lat również robiła rzeczy zupełnie inaczej), miał do powiedzenia: "Piosenka nie jest laureatem Nagrody Nobla, ale jest na tyle solidna, że riff daje pretekst do ożywienia, a wokale w refrenie (Jagger, Richard, Preston i Wood) mają przyjemnie bezczelną pilność". Wystarczająco dobrze. A dlaczego nie? Płyta zaczyna się od sztywnego dyskotekowego groove'u. Hot Stuff stara się pchnąć na parkiet, trochę się nie udaje, trochę się topi i zamiast tego decyduje się na kręcące głową ultra uderzenie z bardziej kłującymi liniami fortepianu Prestona. A potem, kiedy myślisz, że nie ma możliwości, aby załamał się w jakimś potykającym się jazz-rocku, tak się dzieje. Na albumie znajdują się dwie świetne ballady. Memory Motel ("She has a mind of her own and she uses it well...") z Waynem Perkinsem i Harveyem Mandelem na gitarach wydaje się nawiązywać do nostalgii starych Stonesów. Znaczna część piosenki opowiada o różnych atrakcyjnych kobietach, które przewinęły się przez świat zespołu, ale trafnie oddaje życie w trasie: "Siódmego dnia", śpiewa Jagger, "miałem oczy w ogniu, przejechaliśmy 10 000 mil, byliśmy w piętnastu stanach...". Drugim utworem jest oczywiście globalny mega-hit Fool To Cry, który jest mocno banalny, ale także niezaprzeczalnie dotknięty. Ciężko brać Jaggera na poważnie, gdy śpiewa o swojej żonie "w biednej części miasta", nawet gdy śpiewa "make lurve, so fine", ale to powiedziawszy, musisz przestać próbować przywiązywać jakiekolwiek dosłowne znaczenie do rzeczy na Black And Blue, jeśli chcesz cieszyć się którąkolwiek z nich. Co ciekawe, Foool To Cry to utwór brzmiący jak z lat 80-tych - rodzaj oszczędnej, kosmicznej, syntezowanej piosenki, która zdominowałaby wiele światowych fal radiowych około pięć lat później. Czego więc uczy nas nasza podróż wehikułem czasu, jakim jest Black And Blue? Cóż, muzyka popularna ma ogromną zdolność do bycia głupią w najlepszych czasach - wystarczy posłuchać naprawdę naprawdę złej melodii, aby zdać sobie z tego sprawę (próbka: "Looking high and low/Like a mustard for a ham"). A Black And Blue nawet nie kwalifikuje się jako prime time. Barbara Charone była oczywiście na Kool-Aid, kiedy nazwała ją "świetną płytą", a Lester Bangs prawdopodobnie miał rację, mówiąc, że nie jest to jedna z najlepszych płyt The Rolling Stones. Ale mylił się co do jej ogólnej wartości, a Charone miała absolutną rację, pisząc w tej samej recenzji: "...oszukujesz ich [The Rolling Stones] i siebie, jeśli nie poświęcisz czasu i uwagi na przesłuchanie Black And Blue". Pomimo kilku nieprzemyślanych wyborów muzycznych, kilku bardzo podejrzanych tekstów i kilku piosenek, które niebezpiecznie zbliżają się do brzmienia wypełniacza, większość albumu jest co najmniej całkiem dobra - nawet jak na standardy Rolling Stones, które są wyższe niż większość. Więc spokojnie: rzeczywiście jest tu kilka wyróżniających się momentów, a nawet piosenek - ale tylko dla tych, którzy są gotowi poświęcić czas na ich poszukiwanie, a następnie słuchanie bez uprzedzeń.

Album można sklasyfikować jako gatunek Rock. 180g Remastered Half Speed Master Gatefold Vinyl.