Syd Barrett: Barrett Wersja na winylu LP w standardowe wydanie. Ta konkretna edycja została wydana w Europa i Wielka Brytania w wydawnictwie Harvest dnia 10. lipca 2014.

W 1967 roku Pink Floyd byli synonimem londyńskiej kontrkultury. We wczesnych dniach zespołu, Syd Barrett był jego siłą napędową. Napisał dwa psychodeliczne hity, "Arnold Layne" i "See Emily Play", ale potem, niestety, sprawy przybrały zły obrót i przestał się nadawać do noszenia - zwłaszcza na koncertach na żywo. Następnie nagrał utwory "Barrett" i "The Madcap Laughs". Szczególnie na solowym debiucie, The Madcap Laughs, uwidoczniły się jego różnorodne, na wpół rewolucyjne pomysły, które chciałby od razu zrealizować. Ale album jest również dokumentem jego filozofii, że pierwsze ujęcie, nawet jeśli jest niewypałem, powinno być zawsze najlepszym ujęciem, a powtarzanie nagrań powinno być zasadniczo odrzucone, ponieważ tylko okradłoby piosenki z ich spontaniczności. Nic więc dziwnego, że szefowie wytwórni obawiali się o sukces albumu, który został w zasadzie ukończony dopiero po tygodniach spędzonych w studiu. Tak więc David Gilmour i Roger Waters pomogli zmiksować i ukończyć album w kilku skoncentrowanych sesjach. Drugi album ukazał się w 1970 roku i jest znacznie mocniejszy od debiutu. Z jednej strony zawiera mnóstwo świetnych pomysłów na piosenki - niektóre z nich graniczą wręcz z szaleństwem. Z drugiej strony Barrett zawodzi z powodu braku umiejętności muzycznej realizacji swoich pomysłów. Dzięki ponownemu wsparciu byłych kolegów z zespołu Pink Floyd, album ten mógł przynajmniej zostać ukończony - stanowi on ni mniej, ni więcej, tylko zwierciadło pękniętej psychiki Barretta. Po tym wydarzeniu Barrett całkowicie wycofał się ze sceny muzycznej. I stał się żywą legendą. "Opel" zawiera niewydane utwory i alternatywne ujęcia z sesji nagraniowych obu albumów. Niezależnie od tego, czy uważasz Syd Barrett za szarlatana czy geniusza, "Opel" to interesująca kolekcja piosenek, które są bardziej spontanicznymi migawkami niż dopracowaną muzyką. Podobnie jak utwór tytułowy, wiele piosenek jest akustycznych. Rdzennie amerykańska saga "Swan Lee" jest dostarczana przez Barretta z przenikliwym basowym głosem, któremu towarzyszą wyraźne akcenty gitarowe i psychodeliczne organy. "Golden Hair" to utwór znany z debiutanckiego albumu - tutaj usłyszymy go w oszczędnie zaaranżowanej wersji wokalnej i alternatywnie jako utwór instrumentalny. "Lanky Part 2" łączy mantryczne rytuały perkusyjne z akcentami gitary i wibrafonu - i jest tak dziecinny i zabawny, jak sam rozdarty psychicznie artysta. Magiczny lub maniakalny, w zależności od punktu widzenia.

Album sięga do gatunku Rock i Psychedelic rock.