Jethro Tull: Stand Up Wersja na winylu LP w zremasterowane wydanie. Ta konkretna edycja została wydana w Europa i USA w wydawnictwie Chrysalis dnia 17. lutego 2017.

Stand Up to drugi album JT i pierwszy projekt, w którym Ian Anderson miał pełną kontrolę nad muzyką i tekstami. Album zawiera również pierwsze pojawienie się gitarzysty Martina Barre'a, który pojawił się na każdym albumie JT od tego czasu. Oryginalne podejście muzyczne Tull było rozdarte pomiędzy bluesową wizją Micka Abrahamsa i bardziej unikalnym podejściem Iana Andersona. Kiedy Abrahams opuścił grupę, jego następca Martin Barre stał się kluczowym graczem w ewolucji Tull w kierunku bardziej progresywnego stylu. Nagrywanie tego albumu rozpoczęło się w kwietniu 69 roku, a miesiąc później zespół miał swój pierwszy brytyjski hit z utworem "Living In The Past", który osiągnął numer trzy na listach przebojów (w zremasterowanej wersji). Począwszy od utworu "Stand Up", wykorzystanie dynamiki, celtyckiego folku i klasycznie zorientowanych struktur dźwiękowych, wraz z grą na flecie i pisaniem piosenek przez Iana Andersona, stało się znakiem rozpoznawczym Jethro Tull. Mówiąc najprościej, "Stand Up" był narodzinami brzmienia Tull i nic dziwnego, że jest to jedna z ulubionych płyt Andersona. Z perspektywy czasu "Stand Up" wydaje się oczywistym punktem zwrotnym w karierze, ale w momencie jego wydania Tull naprawdę podejmował duże ryzyko. Odejście od bluesowego podejścia nie spodobało się kluczowym kontaktom radiowym i promocyjnym Tull. Zabarwiony bluesem "A New Day Yesterday" jest prawie pozostałością po "This Was", podczas gdy "Nothing is Easy", często słyszany w setach koncertowych, jest fuzją bluesa i jazzu. "Bouree", "koktajlowo-jazzowa" aranżacja klasycznego utworu J.S. Bacha (słowa Iana), stała się klasykiem Tull i niemal obowiązkową częścią każdego zestawu koncertowego. Wielu fanów Tull zakłada, że dalekowschodnie wpływy na muzykę zespołu zaczynają się od solowego albumu Andersona "Divinities". Ślady można znaleźć w utworach "Fat Man" (czasami postrzeganym jako żart gitarzysty Micka Abrahamsa) i "Jeffrey Goes to Leicester Square", jednej z trzech piosenek Tull poświęconych przyjacielowi Iana z dzieciństwa, Jeffreyowi Hammondowi, który później dołączył do zespołu. Chociaż nie jest to album "koncepcyjny", lirycznie większość albumu poświęcona jest relacjom Andersona z rodzicami (temat kontynuowany w "Benefit") i pogodzeniu się z nowo odkrytą sławą pop. Recenzja: "Pre-prog ekscentryczność: jeden z najlepszych albumów Tull." (stereoplay, grudzień 2010)

Album sięga do gatunku Rock, Rock progresywny i Folk Rock. 180g Steven Wilson Remix Gatefold 180gm Vinyl.